‘Loslaten’ is best een dingetje voor mensen. We willen het vaak wel, maar de praktijk is weerbarstig. Het gaat dan over zaken als zwichten voor verleidingen. Te lang proberen ruzies te vermijden, terwijl je best boos bent. Het loslaten van innerlijke overtuigingen over hoe de wereld in elkaar zou moeten zitten, terwijl de werkelijkheid anders is.
Loslaten is lastiger dan je zou willen. Wetenschappers (bijvoorbeeld Victor Lamme) zeggen: ‘De vrije wil bestaat niet’. Op tv en in de pers wordt dat breed besproken, want dat is lekker prikkelend! Je bent weerloos tegen verleidingen en gemakzucht; dat is biologisch en evolutionair zo bepaald.
Wilskracht wordt een deugd uit een ver verleden. Onderzoeken wijzen uit dat jij je niet kunt onttrekken aan de reflexen van je reptielenbrein.
Lonkende horizonnen
Het idee bestaat dat het loslaten van gewoonten die niet goed voor je zijn, ‘old school’ is. Te moeilijk. Zóóó 2016! Dat past ook precies in de boodschappen waarmee we overladen worden. Vele miljarden aan marketingbudgetten, ondersteund door social media (inclusief bloggers en vloggers) spiegelen een overdaad aan lonkende horizonnen voor. Iedereen kan alles krijgen, bereiken en ontplooien.
Zolang je je identiteit serieus neemt en je gevoel maar volgt. Dan krijg je de baan die je echt leuk vindt. En zit het even tegen? Dan is dat een kans voor nóg méér groei. Leuk!
Van alle kanten is de boodschap: de wereld is bedreigend, maar gemak dient de mens. Met een smartphone, flitsende auto en veel etentjes met vrienden is geluk altijd binnen handbereik. Het is niet duur en je krijgt korting als je er twee neemt.
Andere benadering
‘Loslaten’ kun je ook anders benaderen. Plaats daartoe de schijnwerper op de waarde en aantrekkingskracht van wat juist níet gemakkelijk is. Ga eens na waar je in het verleden nou echt gelukkig van werd. Na een post op facebook vol schone schijn en 467 likes?
De kans is groot dat het dan gaat om andere dingen: de geboorte van je kind, het slagen voor een lastig examen, de 10 km onder het uur lopen, die ene keer dat je bewust niet aan de verwachtingen voldeed, het horen zingen van een merel (of Mick Jagger).
Op momenten die echt van waarde zijn, heb je altijd wel iets gedaan of tegen je gewoonte in nagelaten, wat niet gemakkelijk was. Los van een zingende merel, waar je het geluk als het ware gratis krijgt. En je hebt iets losgelaten: de weerstand om iets niet te doen wat je wél wil doen. Terwijl die weerstand je zo vertrouwd was, dat niets gemakkelijker leek dan daaraan vasthouden.
Daarmee is ‘loslaten’ nog steeds niet altijd gemakkelijk. Maar jij hebt wel de knoppen daartoe in handen; je bent niet weerloos. Dat is de paradox van loslaten.
Mijn volgende blog gaat over: integriteit
